یادت می آید روزی که زیر سایه بید مجنون نشسته بودیم

و به سیبی که در دستان تو آرام گرفته بود نگاه می کردم؟

تو آن روز به من اعتماد داشتی

سیب را دادی تا عادلانه تقسیم کنم

ولی من قسمت بزرگ را برای خود برداشتم

تو آرام پلک های پولکی ات را آرام از من گرفتی

و در دامن اندوه ابروانت فرو بردی

و چیزی را زیر لب زمزمه کردی ولی امروز به من اعتماد نداری

شاید باید به تو می گفتم که آن تکه بزرگ خراب بود

و من نمی خواستم تو آن را گاز بزنی ...